Αλέξανδρος Καρύκας: Από τις συνήθειες της πόλης, στις κορυφές των Ultramarathon

11/6/2025

Από τον κόσμο της καθημερινότητας και των μικρών απολαύσεων, στον σκληρό και απαιτητικό κόσμο των υπεραποστάσεων. Ο Αλέξανδρος Καρύκας, προγραμματιστής στο επάγγελμα, είναι σήμερα ένας από τους πιο ανερχόμενους Έλληνες ultrarunners.
Με αθλητικό υπόβαθρο στο kick boxing, αλλά με μια ριζική αλλαγή τρόπου ζωής, κατάφερε να μετατρέψει το σώμα και το μυαλό του σε μηχανή αντοχής.
Στον πρόσφατο αγώνα Δρόμος Αθανάτων (142 χλμ), τερμάτισε πρώτος, σπάζοντας το ρεκόρ διαδρομής με χρόνο 11 ώρες και 38 λεπτά. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος αγώνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή του στο UTMB, μία από τις πιο φημισμένες διοργανώσεις υπεραποστάσεων παγκοσμίως, όπου κατέκτησε την 76η θέση ανάμεσα σε 3.000 elite αθλητές.
Μιλήσαμε μαζί του για τη μεγάλη αυτή πορεία, τη μετάβασή του από τον «παλιό» στον «νέο» Αλέξη, και το όνειρο που τον οδηγεί κάθε φορά πιο μακριά.

1. Αλέξανδρε, είσαι γνωστός πια στους κύκλους των υπεραποστάσεων, όμως ξεκίνησες από έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Τι σε έκανε να αλλάξεις; Είχες κάποιο κίνητρο ή αφορμή που σε έβαλε στον δρόμο του αθλητισμού;

Η αλήθεια είναι πως ο αθλητισμός άργησε πολύ να γίνει κομμάτι της ζωής μου. Όταν ήμουν μικρός, στα σχολικά μου χρόνια, είχα δοκιμάσει όλα τα αθλήματα και τίποτα δεν κατάφερε να με κρατήσει: στίβος, κολύμβηση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πινγκ πονγκ... Ό,τι κι αν δοκίμασα δεν με συγκίνησε.
Στο γυμνάσιο ξεκίνησα το κάπνισμα και για αρκετά χρόνια το συνέχισα. Αφού τελείωσα το σχολείο, άρχισα να πηγαίνω γυμναστήριο με φίλους με σκοπό να πάρω μερικά κιλά, μιας και από φυσικού μου ήμουν πάντα πολύ αδύνατος και δεν μου άρεσε.
Στο γυμναστήριο υπήρχε σχολή kick boxing και κάποια στιγμή αποφασίσαμε με έναν φίλο να κάνουμε μια δοκιμή. Μας άρεσε, και έτσι κάποιες προπονήσεις με βάρη αντικαταστάθηκαν από kick boxing, μέχρι που σιγά-σιγά κόλλησα και θέλησα να συμμετάσχω σε αγώνες ώστε να πάρω μια ολοκληρωμένη εμπειρία από το άθλημα.
Παρότι ήμουν αρκετά δυνατός, η φυσική μου κατάσταση —όντας καπνιστής— δεν ήταν το δυνατό μου σημείο, οπότε αποφάσισα να το σταματήσω για να γλιτώσω μερικές... μπουνιές στους αγώνες! Παρότι κάπνιζα για δέκα χρόνια, το κίνητρό μου ήταν ισχυρό και, για καλή μου τύχη, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να το κόψω.

2. Είχες αθλητικό υπόβαθρο με kick boxing, αλλά πώς προέκυψε το τρέξιμο και ειδικά οι υπεραποστάσεις; Ποιο ήταν το σημείο που κατάλαβες πως “έχεις το κάτι παραπάνω”;

Τα χρόνια που έκανα kick boxing, το τρέξιμο ήταν ένα μικρό κομμάτι της προπόνησης, απλώς για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης.
Άρχισε να μπαίνει πιο έντονα στη ζωή μου όταν μπήκα στον στρατό και κατατάχθηκα στις Ειδικές Δυνάμεις, στους Αμφίβιους Καταδρομείς στη Ρόδο. Εκεί έτρεξα για πρώτη φορά απόσταση 10 χιλιομέτρων.
Μετά το στρατό συνέχισα για λίγο το kick boxing, συμμετείχα και σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα όπου κατέκτησα την τρίτη θέση, αλλά ένιωσα πως πήρα ό,τι ήθελα από το άθλημα. Έτσι, σταδιακά αντικατέστησα τις μαχητικές προπονήσεις με CrossFit και τρέξιμο, ενώ τις Κυριακές συμμετείχα σε τοπικούς αγώνες 5 και 10 χιλιομέτρων.
Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μου αρέσουν οι υπεραποστάσεις ήρθε στην περίοδο του κορονοϊού και της καραντίνας. Αναγκάστηκα τότε να σταματήσω κάθε άλλη αθλητική δραστηριότητα, και το “έριξα” στο τρέξιμο, αφού ήταν το μόνο που επιτρεπόταν — και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν πολύς, και τα χιλιόμετρα αυξήθηκαν ασυναίσθητα.
Όταν τελείωσε η καραντίνα, άρχισα να δοκιμάζω τις δυνάμεις μου αγωνιστικά στις μεγάλες αποστάσεις και διαπίστωσα ότι ήταν μια διαδικασία που απολάμβανα πραγματικά. Έτσι, σιγά-σιγά, φτάσαμε στο σήμερα.

3. Ως προγραμματιστής, η δουλειά σου απαιτεί συγκέντρωση και πολλές ώρες καθιστικής ζωής. Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις εργασία, προπόνηση και αποκατάσταση;

Η αλήθεια είναι πως το επάγγελμα του προγραμματιστή, κατά κάποιο τρόπο, ταιριάζει με το τρέξιμο, αφού η καθιστική του φύση βοηθάει στην αποκατάστασή μου.
Φυσικά, ένα οκτάωρο εργασίας είναι περιοριστικό και απαιτητικό, αλλά έχω βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και τον αθλητισμό. Κάνω προπονήσεις κάθε μέρα, πριν και μετά τη δουλειά, και βλέπω το ενδιάμεσο σαν ώρα σωματικής ξεκούρασης.
Το να προπονείσαι δύο φορές την ημέρα είναι απαιτητικό, αλλά με ευχαριστεί. Για να λειτουργήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, είναι αναγκαίος ο καλός ύπνος και η σωστή διατροφή — πράγματα που προσέχω πολύ.

4. Τι θυμάσαι περισσότερο από τον αγώνα “Δρόμος Αθανάτων”; Πού δυσκολεύτηκες περισσότερο και τι σε βοήθησε να κρατήσεις ως το τέλος;

Ο αγώνας ήταν υπέροχος! Η διαδρομή ήταν ομορφότερη από ό,τι περίμενα και ο καιρός έκανε τα πάντα ακόμη πιο ωραία.
Μιας και οι περισσότεροι μεγάλοι αγώνες που έχω τρέξει ήταν σε βουνά, ένιωσα οικεία, αφού κι εκεί έτρεχα σε βουνό — απλώς στην άσφαλτο αυτή τη φορά.
Τα πρώτα 80 χιλιόμετρα πέρασαν χωρίς να καταλάβω πώς, καθώς απολάμβανα το τοπίο. Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα ούτε στο δεύτερο μισό, που είναι πιο απαιτητικό λόγω των κλίσεων, γιατί ήξερα τι με περιμένει.
Το μόνο σημείο που πραγματικά ζορίστηκα ήταν τα τελευταία 10 κατηφορικά χιλιόμετρα, όπου κυνηγούσα το ρεκόρ. Εκεί, παρόλο που τα πόδια μου ήταν καλά, το στομάχι και η κοιλιά μου με δυσκόλεψαν πολύ, και χρειάστηκε να ξεχάσω τον πόνο και να συνεχίσω να πιέζω μέχρι τέλους.

5. Έκανες ρεκόρ διαδρομής με 11 ώρες και 38 λεπτά, τι πιστεύεις ότι σε οδήγησε σε αυτή την επίδοση; Και τι θα ήθελες να βελτιώσεις αν έτρεχες ξανά τον αγώνα;

Η αλήθεια είναι πως για τον συγκεκριμένο αγώνα δεν θα άλλαζα τίποτα — όλα λειτούργησαν εξαιρετικά!
Είχα το καλύτερο support που θα μπορούσα να ζητήσω, με τον Γρηγόρη να μου έχει σε κάθε σταθμό ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν για την τροφοδοσία μου με προϊόντα της Naak, τα οποία είχα δουλέψει ξανά σε προπονήσεις και αγώνες.
Δεν χρειάστηκε να σταματήσω πουθενά, και κοιτάζοντας τα δεδομένα του ρολογιού μου μετά, από τις 11 ώρες και 38 λεπτά, ο συνολικός χρόνος στάσεων ήταν μόλις 2,5 λεπτά!
Θα έλεγα πως τρία πράγματα με οδήγησαν σε αυτή την επίδοση: ο μεγάλος προπονητικός όγκος των τελευταίων ετών, η σωστή τροφοδοσία που κράτησε τα πόδια “ζωντανά” μέχρι το τέλος και φυσικά το μυαλό, που ήθελε πάρα πολύ αυτή τη νίκη!

6. Το UTMB είναι μια από τις κορυφαίες διοργανώσεις στον κόσμο. Πώς έζησες αυτή την εμπειρία και τι σημαίνει για σένα το να βρεθείς ανάμεσα σε 3.000 elite αθλητές, κατακτώντας την 76η θέση;

Το UTMB είναι σίγουρα η πιο ωραία εμπειρία που έχω ζήσει στον κόσμο του τρεξίματος. Είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας που έχω τρέξει και η μεγαλύτερη γιορτή ορεινού τρεξίματος στον κόσμο.
Δεν ήταν απλώς ένας αγώνας, αλλά μια εμπειρία που ξεκίνησε από τη στιγμή που αποφάσισα να συμμετάσχω. Για να φτάσει κανείς εκεί, χρειάζεται να τερματίσει συγκεκριμένους αγώνες ανά τον κόσμο, που λειτουργούν ως qualifiers.
Αυτό, για μένα, δεν ήταν εμπόδιο αλλά κίνητρο: μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω νέα μέρη μέσα από τους αγώνες.
Η εκκίνηση με το “Conquest of Paradise” και ο τερματισμός ήταν στιγμές που γέννησαν συναισθήματα ανεξίτηλα. Αυτός είναι ο στόχος μου κάθε φορά — να κυνηγάω όνειρα και να μαζεύω εμπειρίες που θα θυμάμαι για πάντα.
Γιατί το τρέξιμο, για μένα, δεν είναι απλώς άθλημα. Είναι τρόπος ζωής!

7. Έχεις περάσει απευθείας στο Spartathlon χωρίς κλήρωση. Θέλεις να πας; Και αν ναι, πώς γεννήθηκε μέσα σου αυτή η επιθυμία;

Η πρώτη μου φράση όταν τερμάτισα στον αγώνα ήταν «Το Σπάρταθλο δεν βγαίνει!».
Λίγες μέρες αργότερα, με απόλυτη σιγουριά, είπα πως όχι μόνο θέλω να το δοκιμάσω, αλλά να πάω και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό!
Το Σπάρταθλον το γνώρισα μέσα από ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Κούρο, αλλά η επιθυμία γεννήθηκε τη χρονιά που κέρδισε για πρώτη φορά ο Φώτης Ζησιμόπουλος.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο νικητής δεν ήταν ένας “μύθος”, αλλά ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας — κι έτσι σκέφτηκα ότι μια μέρα θα ήθελα να το κάνω κι εγώ.
Λίγα χρόνια αργότερα νιώθω πως μπορώ. Μπήκα στην κλήρωση πέρσι χωρίς επιτυχία, οπότε έτρεξα στον Δρόμο Αθανάτων για να εξασφαλίσω την απευθείας συμμετοχή μου στο επόμενο Σπάρταθλον.

8. Έχεις προπονητή; Κι αν ναι, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της καθοδήγησης στις επιδόσεις σου;

Πιστεύω πως κάθε αθλητής πρέπει να δουλέψει με προπονητή, έστω για κάποια χρόνια, ώστε να κατανοήσει τη φιλοσοφία της προπονητικής.
Από τη στιγμή που ξεκίνησα το τρέξιμο, συνεργάστηκα με προπονητή — και αυτό συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην εξέλιξή μου.
Τους τελευταίους μήνες προπονούμαι μόνος μου. Συνεργάζομαι με τον Μιχάλη Αναγνώστου τα τελευταία δύο χρόνια, με στόχο το Σπάρταθλον, αλλά θεωρώ πως έχω πλέον αρκετή εμπειρία ώστε να σχεδιάζω μόνος την προπόνησή μου, ειδικά στις υπεραποστάσεις βουνού.
Διαβάζω πολύ για προπονητική και διατροφή, δοκιμάζω διαφορετικές προσεγγίσεις, βλέπω τι δουλεύει και τι όχι, διορθώνω τα λάθη μου και συνεχίζω. Έτσι, δεν βαριέμαι ποτέ και εξελίσσομαι διαρκώς.

9. Έχεις χορηγούς ή υποστηρικτές που σε βοηθούν στο αθλητικό σου ταξίδι; Πόσο σημαντική είναι για σένα αυτή η στήριξη;

Με μεγάλη μου χαρά μπορώ να πω πως πλέον έχω αρκετούς χορηγούς που με στηρίζουν στις προσπάθειές μου, και θέλω να τους αναφέρω ξεχωριστά.
Πρώτα απ’ όλα, τη Hoka, που μου παρέχει τον καλύτερο αθλητικό εξοπλισμό για βουνό και δρόμο.
Για την τροφοδοσία μου, στηρίζομαι αποκλειστικά στα προϊόντα της Naak, τα οποία προμηθεύομαι από το Apostolidis Action.
Επίσης, την Amino Animo και το Physis Laboratory για τις πρωτεΐνες και τα συμπληρώματα διατροφής που συμβάλλουν στην αποκατάσταση μου — πρόκειται για μια εξαιρετική ελληνική εταιρεία με ανθρώπους που εκτιμώ πολύ.
Τέλος, το σύγχρονο κέντρο φυσικοθεραπείας Physioathens, όπου, εκτός από φυσικοθεραπείες, μου παρέχουν και μασάζ και personal training, ώστε να παραμένω υγιής και δυνατός όλη τη χρονιά.

10. Έχεις ζήσει αγώνες που σε πείσμωσαν, σε δυσκόλεψαν ή σε έκαναν καλύτερο αθλητή; Υπάρχει κάποια στιγμή που σε “έχτισε”;

Σίγουρα έχω ζήσει τέτοιες στιγμές, τόσο μέσα σε αγώνες όσο και σε προπονήσεις.
Μπορώ με μεγάλη σιγουριά να ξεχωρίσω τις δύο πιο δύσκολες νύχτες που έχω περάσει στη ζωή μου: μία στα Κανάρια Νησιά, στον αγώνα TransGranCanaria, και μία στη Μαδέιρα, στο MIUT (Madeira Island Ultra Trail).
Αναφέρομαι και στους δύο αγώνες παράλληλα, μιας και οι καταστάσεις ήταν παρόμοιες — πιθανώς επειδή πρόκειται, και στις δύο περιπτώσεις, για νησιά στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, όπου τέτοιες καιρικές συνθήκες μέσα στη νύχτα ίσως θεωρούνται συνηθισμένες.
Από την ώρα της εκκίνησης, στις 12 τα μεσάνυχτα, ξεκίνησε να βρέχει. Δεν είχε κρύο, καθώς βρισκόμασταν κοντά στη θάλασσα, με τα κύματα να χτυπούν μανιασμένα και το νερό να έρχεται κατά πάνω μας, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις αν ήταν νερό της θάλασσας ή της βροχής.
Όσο προχωρούσαμε και η πορεία γινόταν ανηφορική, φτάσαμε τελικά σε υψόμετρο κοντά στα 2.000 μέτρα. Εκεί, η θερμοκρασία έπεσε και ο μανιασμένος αέρας έκανε τις στάλες της βροχής —και του χαλαζιού πλέον— να μοιάζουν με πέτρες που χτυπούσαν τα σώματά μας.
Παράλληλα, η ομίχλη καθιστούσε την ορατότητα σχεδόν μηδενική μέσα στη νύχτα, ενώ το τρέξιμο στην κατηφόρα ήταν αδιανόητα δύσκολο, σε συνδυασμό με το βρεγμένο, γλιστερό και τεχνικό τερέν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον αέρα να με χτυπάει από τα πλάγια, χωρίς να με αφήνει να χρησιμοποιήσω τα μπατόν μου, καθώς με κάθε κίνησή μου τα έπαιρνε και τα χτυπούσε πάνω στο σώμα μου.
Κατά τη διάρκεια τέτοιων καταστάσεων, η σκέψη που κάνω είναι πως οι συνθήκες αυτές είναι ίδιες για όλους τους αθλητές· οπότε δεν τρομοκρατούμαι, ούτε χαλάει η διάθεσή μου.
Προσπαθώ από κάθε κατάσταση που βιώνω να αποκομίζω τα θετικά στοιχεία που έχει να μου προσφέρει — και αν αυτά είναι οι κακουχίες που με κάνουν πιο δυνατό, τότε είμαι και πάλι απόλυτα ευχαριστημένος.

11. Με χρόνο 2:38 στον μαραθώνιο, αποδεικνύεις ότι διαθέτεις και ταχύτητα και αντοχή. Πώς προπονείσαι για να κρατάς αυτό το επίπεδο σε τόσο διαφορετικά είδη αγώνων;

Εδώ και χρόνια, πολλοί φίλοι και προπονητές μου έχουν πει ότι πρέπει να επικεντρωθώ είτε στο βουνό είτε στο δρόμο.
Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου δρομέα — χωρίς διαχωρισμούς.
Αγαπώ το τρέξιμο ανεξαρτήτως απόστασης ή τερέν, και πιστεύω πως ένας ολοκληρωμένος δρομέας πρέπει να μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε είδος αγώνα.
Παρατηρώντας τους κορυφαίους δρομείς του κόσμου, βλέπω ότι η ταχύτητα στην ευθεία είναι εξίσου σημαντική. Όλοι οι μεγάλοι ultrarunners έχουν εξαιρετικούς χρόνους και σε μικρότερες αποστάσεις.
Συνήθως χωρίζω τη σεζόν μου σε «βουνό» και «άσφαλτο», γιατί η εναλλαγή κάνει καλό στο σώμα και στο μυαλό.

Επίσης θα πρέπει να αναφέρω ότι ακόμα και στις περιόδους προετοιμασίας για ορεινούς αγώνες κάνω μέσα στη βδομάδα πάντα προπονήσεις και στο γήπεδο, ώστε να διατηρήσω την ταχύτητά μου, την οποία θεωρω πολύ σημαντική και ένα από τα δυνατά μου σημεία.

12. Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να μπει στον κόσμο των υπεραποστάσεων, αλλά διστάζει να κάνει το πρώτο βήμα;

Δύσκολη ερώτηση… Από πού να ξεκινήσω;
Η απάντηση διαφέρει ανάλογα με το επίπεδο του δρομέα. Ο κόσμος των υπεραποστάσεων είναι ένας πολύπλοκος κόσμος.
Μέχρι την απόσταση του μαραθωνίου όλα είναι πιο «απλά»: οι προπονήσεις, η διατροφή, οι αγώνες, οι χρόνοι… χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι εύκολο, γιατί πραγματικά δεν είναι.
Οι δυσκολότεροι αγώνες που έχω τρέξει είναι και οι μικρότεροι, μιας και η ένταση είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Στις υπεραποστάσεις, όμως, επικρατεί το χάος! Η προπονητική προσέγγιση μπορεί να διαφέρει από αθλητή σε αθλητή σε τεράστιο βαθμό· το στομάχι, όσο τα χιλιόμετρα αυξάνονται, παίζει σημαντικότερο ρόλο από τα πόδια, και το μυαλό, φυσικά, είναι το μόνο που μπορεί να κάνει το σώμα να φέρει εις πέρας αυτές τις αποστάσεις.
Αν το μυαλό δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την ταλαιπωρία που συνεπάγεται ένας αγώνας υπεραπόστασης, δεν υπάρχει ελπίδα για κάποιο αξιόλογο αποτέλεσμα.

Το πρώτο που θα συμβούλευα κάποιον είναι να προχωρήσει βήμα-βήμα και να μην κάνει υπερβολές.
Από τα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου στα 50, από εκεί στα 100, και ύστερα στα 100 μίλια κ.ο.κ., βλέποντας ποια απόσταση του ταιριάζει και τον ευχαριστεί.
Το δεύτερο είναι να μην απελπίζεται. Κάθε αγώνας υπεραπόστασης μπορεί να πάει άσχημα για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά — όμως ένας από τους πιο συνηθισμένους είναι τα στομαχικά προβλήματα.

Πιστεύω ότι πρέπει κανείς να καταγράφει τι δουλεύει και τι όχι μετά από κάθε προπόνηση και αγώνα, και να κάνει συνεχώς δοκιμές.
Αυτό είναι που με εξιτάρει περισσότερο στις αποστάσεις αυτές: η πολυπλοκότητά τους!

13. Και τέλος, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις ή να μοιραστείς μαζί μας που δεν σε ρώτησα;

Θα ήθελα μόνο να προσθέσω κάτι για όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη και ίσως διστάζουν να κάνουν το πρώτο βήμα.
Ο κόσμος του τρεξίματος – και γενικότερα του αθλητισμού – είναι ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα και εμπειρίες που δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα με λόγια. Είναι μια διαδρομή που σε μαθαίνει να προκαλείς και να σέβεσαι το σώμα σου, να ακούς το μυαλό σου και να εκτιμάς κάθε στιγμή.
Προσωπικά αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να συνεχίσω να τρέχω με το ίδιο πάθος για πολλά χρόνια ακόμα.
Δεν έχει σημασία η απόσταση, ο χρόνος και η θέση. Αυτό που μετράει είναι η πορεία· το ταξίδι που κάνεις κάθε φορά με τον εαυτό σου.

Αν κάτι έμαθα μέσα από το τρέξιμο, είναι πως τα όρια, αν τελικά υπάρχουν, είναι πολύ πιο μακριά απ’ όσο νομίζουμε.

Ο Αλέξανδρος Καρύκας είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αλλαγή ξεκινά από μια απόφαση. Από τα βράδια της αδράνειας στα ξημερώματα των βουνών, με θέληση και πίστη ξεπέρασε τα όριά του και συνεχίζει να εμπνέει όσους ονειρεύονται να τολμήσουν.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Αλέξανδρο Καρύκα για τον χρόνο του, τη γνησιότητα και το πάθος που μοιράστηκε μαζί μου μέσα από αυτή τη συνέντευξη. Του εύχομαι καλή συνέχεια, υγεία και ακόμη περισσότερες κορυφές, αγωνιστικές και προσωπικές, να κατακτήσει!

Ακολουθησε τον Αλέξανδρο Καρύκα στα social media Facebook & Instagram

Για περισσότερες πληροφορίες, εγγραφείτε στο newsletter μας ή ακολουθήστε μας στα social media Youtube, TikTok, Twitter-X, facebook και instagram για να μη χάσετε καμία ανακοίνωση ή ενημέρωση για τους αγώνες υπεραποστάσεων στην Ελλάδα.