Αποκλειστική Συνέντευξη: Ο Etienne Durocher απο τον Καναδά Μιλάει στο Ultra Marathon Greece, για το Σπάρταθλον, την Ελλαδα και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα!

2/11/2025

1. Tell us a little about yourself. How did you start participating in ultramarathon races, and what inspired you to dedicate yourself to such a demanding sport?

I’m originally from Montreal but now call Vancouver home, where I live with my two amazing children. Running has been a passion of mine for the past 13 years, and it completely changed my life. So much so that I left a management career to follow my heart and start my own online running coaching business: Philotimo Running Coach.

My journey into ultramarathons began with a little push—okay, more like a friendly shove—from my best friend, Emmanuelle. She “forced” me to walk the talk and sign up for a 50K trail race in New York State, just two weeks after running a marathon. I had no idea what I was getting into, but it was love at first stride. From that first 50K, I gradually pushed my limits further, now racing distances beyond 200K, often in grueling 24-hour events.

Ultrarunning isn’t just a sport to me—it’s a reflection of life. It teaches you to embrace pain, push beyond limits, and find strength in moments of struggle. Just like in life, there are highs and lows, victories and setbacks—but I don’t believe in failure. To me, failure only happens when you stop trying. As long as you keep moving forward, you’re always growing.

The ultrarunning community is another reason I stay dedicated to this sport. The longer the distance, the smaller and tighter the community becomes. We don’t race to beat each other; we race to surpass ourselves. And along the way, we support one another—whether it’s during races, on long training runs, or just in life. There’s a bond that connects us, much like in other tight-knit groups like motorcyclists or rodeo cowboys. We share a deep understanding of dedication, perseverance, and the ability to endure pain to achieve something greater.

On a more personal level, running has been my anchor. A few months ago, I was diagnosed with anxiety and depression, and it made me realize just how much this sport—this passion—has kept me grounded. The mountains, the community, and the sheer act of putting one foot in front of the other have all played a huge role in my mental well-being. And for that, I’m incredibly grateful.

2. In the 24-hour race in Canada, you achieved the incredible distance of 213 kilometers. What kind of preparation was required for such a race, and what were the biggest challenges you faced both before and during the event?

Running the 24-hour race at Survivorfest in 2024 was an experience that pushed me beyond anything I had imagined. It wasn’t just about covering 213 kilometers—it was about discovering how deep I could go, physically and mentally.

Preparation for a race like this isn’t something that happens overnight. It takes months, even years, to build the endurance and resilience needed to run for an entire day. Staying injury-free is the biggest priority, which means structuring training smartly—balancing high mileage with strength work, recovery, and making sure the body can handle the stress. My schedule was packed: six days of running, three days in the gym, daily stretching, and regular visits to my physiotherapist and massage therapist to keep everything in check. It’s not just about the miles; it’s about making sure the body holds up when things start to break down.

But running 24 hours is just as much a mental battle as it is physical. There’s a point—several points, actually—when your body is screaming at you to stop. Every step feels like a war against exhaustion, pain, and self-doubt. That’s where resilience kicks in. For me, it was all about reminding myself why I was there. Knowing my "WHY" kept me grounded through the highs and the inevitable lows. I talk about this all the time with my athletes—resilience isn’t just about pushing through suffering; it’s about accepting it, working with it, and finding strength in it.

And then, there’s the people. The ones who believe in you, challenge you, and push you past what you thought was possible. Having the right crew is everything in a race like this. They’re the ones who hand you food when you don’t feel like eating, force you back on the track when your mind starts making excuses, and remind you what you’re capable of when you forget. But beyond race day, it’s the community—runners, friends, training partners—that keeps you going. Ultrarunning can feel like a solo sport, but it never really is. The longer the distance, the smaller and tighter the community becomes.

Of course, no race ever goes exactly to plan. Training wasn’t perfect. I had some injuries along the way. My nutrition strategy didn’t quite hold up. And the weather—supposed to be a scorching 30°C—ended up being 10°C and raining for the first 14 hours. But those weren’t the biggest challenges. The real challenge? Time. There’s never enough of it. From the moment you sign up for a race like this, you already feel like you need more time to train, more time to prepare. And once the race starts, all you want is more time to run farther.

That’s the thing about ultrarunning—it’s never perfect. But that’s also what makes it beautiful. It’s about adaptability. It’s about taking what the race gives you, adjusting where you can, and making the most of the moments when everything feels good. Some days, your mind holds strong while your body falls apart. Other days, you feel completely alone in the struggle but push through anyway. And sometimes, when everything tells you to stop, you keep going—not because it’s easy, but because that’s what you trained for. That’s what you do.

Survivorfest was more than just a race. It was a reminder of why I do this, why I keep chasing longer distances, and why this sport means so much to me. It’s not just about how far you can run—it’s about how far you’re willing to push yourself, how deep you’re willing to go, and what you learn about yourself along the way.

3. After achieving this performance, you were selected for the Canadian National Team. Can you explain the process for selecting athletes to represent the national team in Canada? Are there specific races for the official distances of 50 km, 100 km, and 24 hours? What are the criteria an athlete must meet?

While I haven't been officially selected yet for the Canadian 24-hour team, I'm preparing to apply through the Association of Canadian Ultramarathoners (ACU) in June. Based on my recent performance, I meet the requirements for the 2025 World Championship in Albi, France

In Canada, the selection process for the national ultramarathon team is overseen by the ACU. To be considered, athletes must be Canadian citizens with valid passports and should complete the "True Sport Clean" anti-doping course offered by the Canadian Centre for Ethics in Sport. Applications are typically submitted online, with deadlines announced by the ACU.

Selections are based on performances in the 24 months leading up to the World Championships. While there's no specific auto-qualifying event or distance, athletes are expected to demonstrate current fitness levels. For instance, if someone achieved a notable 24-hour distance over a year ago, they should provide evidence of ongoing endurance capabilities. Even without a 24-hour qualifier, exceptional performances in other ultramarathon events might be considered.

The ACU aims to select up to six men and six women for the team, though the final number is at their discretion. It's essential for athletes to ensure their performances are recorded in the DUV ranking list and to maintain good standing with the ACU throughout the selection process.

While the ACU is self-funded, meaning athletes often cover most travel expenses, any available funding or travel grants are allocated based on performance standards and travel distances, as outlined by the International Association of Ultrarunners (IAU).

The Canadian association also has predetermined processes for the 50k, and 100k selection teams. In summary, representing Canada in ultramarathon events requires not only exceptional performance but also adherence to specific application procedures and criteria set by the ACU.

Sources: https://www.acu100k.com/en/national-teams/world-championships/selection-24hrs

4. You have participated twice in the Spartathlon, one of the most historic and challenging ultramarathons in the world. What impressed you the most about this race, and how was your experience running from Athens to Sparta? What made you return for a second time?

Spartathlon is more than just a race—it’s an experience that stays with you long after you cross the finish line in Sparta. Running 246 kilometers from Athens to Sparta, following the legendary footsteps of Pheidippides, is both a privilege and a test of everything you have, physically and mentally.

The first time I ran Spartathlon in 2022, I was struck by the sheer history surrounding it. You’re not just running on roads; you’re running through ancient lands, past ruins, villages, and mountains that have witnessed thousands of years of stories. The weight of that history is something you feel with every step. But beyond the course itself, it’s the people—the volunteers, the locals, the other runners—that make Spartathlon truly special. Every village you pass through, there are people cheering, offering water, food, and encouragement, even in the middle of the night. You feel like you’re part of something much bigger than just a race. That race made me fall in love with Greece, with its history, its people, and its culture. To me, Spartathlon is not just about running, it's about living Greece from 490 BC to today's time, all this in under 36h!

But Spartathlon is also brutal. The relentless heat during the day drains you, the climbs—especially up and over Mount Parthenion in the dead of night—break you down, and the strict cutoff times force you to keep pushing forward, no matter how tired you are. It’s not just about endurance; it’s about strategy, mental toughness (resilience), and constantly adapting to what the race throws at you. I remember moments when my body was screaming at me to quit, but somehow, you find a way to keep going. Reaching the statue of King Leonidas at the finish line, touching his foot as tradition dictates, is a feeling that words can’t fully capture. It’s pure emotion, exhaustion, relief, and pride all at once.

So why go back for a second time? Because Spartathlon gets under your skin. The first time, it was about proving to myself that I could do it. The second time, it was about doing it better, knowing the course, learning from my mistakes, and experiencing that magic all over again. Unfortunately, and in my 2023 attempt, I was stopped at km 79 just before Corinth, due to a medical issue. So I experienced it from the outside of the race. I stayed around the race all night and during the next day. I witnessed Fotis set a new course record and it fuelled me to come back. In 2024, I came back with only one objective, to get to Corinth in time and in good spirit. Once I reached Corinth, I knew I could complete the rest of Spartathlon and I knew my friend was waiting in Sparta to celebrate with me. I had all the motivation in the world to reach King Leonidas for a second time. Some races are one-time experiences, but Spartathlon is different—it calls you back. And if you’ve run it once, you understand why.

5. Do you plan to return to Greece to compete in other ultramarathon races? What do you enjoy about races in Greece, and how do they compare to events in other countries?

Absolutely! Returning to Greece for more ultramarathon races is definitely in my plans. It's not just about the races themselves—I've completely fallen in love with the country, its culture, and its people. Over the past three years, Greece has become more than just a race destination for me; it's a place where I've built strong friendships, both with runners and non-runners alike. Every time I go back, it feels like reconnecting with family.

Greece has an incredible ultramarathon scene, with races that blend history, mythology, and some of the most challenging terrain you can imagine. There are so many events I'd love to take on—Dolicho 255km, Olympus Marathon, Tihio Ultra, the Immortal race, just to name a few. Each one offers something unique, whether it's running through ancient paths, climbing legendary mountains, or pushing through extreme distances that test every part of you. I'm also really interested in doing a 24-hour event in Greece, just to experience how that kind of race feels in a different setting. What makes racing in Greece special compared to other countries? It's the energy. The passion of the people, the connection to history, and the way the entire community embraces the runners. Whether you're in a small village or a big city, you feel the support. It's not just about finishing a race—it's about being part of something bigger. And that's why I'll keep going back.

6. In Greece, there is a discussion about organizing a 12-hour race as the selection criteria for the national team. What do you think about this approach? Do you believe it is fair or effective for selection processes to differ from international standards, which focus on the 50 km, 100 km, and 24-hour races

I can't speak for the Greek running community or their long-term plans, but I trust that their national organization is making decisions that align with their goals and development strategy for ultrarunning in Greece. Every country has its own approach to selecting athletes, and while the international standard focuses on the 50 km, 100 km, and 24-hour distances, I'm sure any new selection process would be designed with fairness and performance in mind. The The IAU (International Association of Ultrarunners) has clear regulations and qualification standards for world championships, and I would expect Greece's selection process to take those into account. If a 12-hour race is being considered as a selection event, it could be a way for their federation to evaluate endurance, pacing, and consistency over a significant ultramarathon distance. In the end, what matters most is that athletes are given a fair and transparent opportunity to qualify for international competition, and I have no doubt that the Greek federation will ensure that their approach aligns with both their national goals and international standards.

7. What are your future plans in ultramarathon running? Do you plan to compete again on a world level, or are there specific races you have in mind for the future?

I'm beyond excited for what's ahead in my ultramarathon journey! My main focus is 100% on the 24-hour World Championship—that's my A race, the one I'm building everything around. The opportunity to compete at that level, to push my limits on the world stage, and to reunite with so many friends from Spartathlon and beyond is something I'm really looking forward to.

That being said, there are so many other races I'd love to do if everything lines up just right. I might find myself back in Greece in April for Dolicho 250 km, a race that's been on my radar for a while. Or maybe in May for No Finish Line Athens, which would be a completely different kind of challenge. If Greece doesn't happen, then a 24-hour race in June, specifically Survivorfest, could be a great way to fine-tune my fitness and test strategy before Worlds. And then, in September, there's Lost Soul 100 miles in Lethbridge, Canada—another race that's been calling my name. But at the end of the day, my heart is set on making it to the 24-hour World Championship start line, fully prepared and ready to give it everything I have. It's not just about the race itself—it's about the entire experience, the journey, and the chance to stand among some of the best ultrarunners in the world. I can't wait!

9. Finally, what message would you like to give to Greek athletes who aspire to participate in ultramarathons, as well as to those already competing in major events like the Spartathlon? What do you think it takes to succeed in this sport?

My message to Greek athletes, whether they're dreaming of their first ultramarathon or already competing in legendary races like Spartathlon, is simple: follow your passion and pour your heart into it. Believe that you can do it, embrace every step of your journey, and celebrate every success—big or small.

Ultrarunning isn't just about crossing finish lines; it's about discovering what you're truly capable of, pushing past limits, and finding joy in the process. There will be challenges, moments of doubt, and times when the road feels endless, but that's where the magic happens. The key to success in this sport isn't just physical endurance—it's resilience, patience, and an unwavering belief in yourself.

I created Philotimo Running Coach (philotimorunningcoach.ca) after spending three months in Greece, inspired by the deep meaning of the word Philotimo—a concept of honor, selflessness, and pushing beyond what's expected. That same mentality is what makes ultrarunners special, and I hope every Greek runner carries that spirit forward in their journey. I can't wait to meet more Greek runners, hear about their passion, and see where their love for running takes them. Opa, and happy running!

Thank you so much for sharing your journey and experiences with us. Your passion for ultramarathons and your dedication to this challenging sport are truly inspiring. We wish you the best of luck in your future races, whether on the world stage or here in Greece. We hope to see you again in events like the Spartathlon or other Greek ultramarathons. Keep pushing your limits and inspiring others with your achievements!

Thank you so much! It truly means the world to me to share my journey and connect with such a passionate running community. Ultrarunning is more than just a sport—it's a way of life, and being able to inspire and be inspired by others is what makes it so special.

Greece holds a huge place in my heart, and I have no doubt I'll be back—whether for Spartathlon, another incredible ultramarathon, or simply to reunite with the amazing people I've met along the way. I'm honored to be part of this world, and I can't wait for the next adventure. Wishing you all strong legs, endless passion, and unforgettable miles ahead.

1. Πες μας λίγα πράγματα για τον εαυτό σου. Πώς ξεκίνησες να συμμετέχεις σε αγώνες υπεραπόστασης και τι σε ενέπνευσε να αφιερωθείς σε ένα τόσο απαιτητικό σπορ;

Είμαι αρχικά από το Μόντρεαλ αλλά τώρα θεωρώ το Βανκούβερ σπίτι μου, όπου ζω με τα δύο υπέροχα παιδιά μου. Το τρέξιμο είναι πάθος μου εδώ και 13 χρόνια και μου άλλαξε τη ζωή τόσο πολύ, ώστε εγκατέλειψα μια καριέρα στη διοίκηση για να ακολουθήσω την καρδιά μου και να ξεκινήσω την δική μου εταιρεία online προπονητικής τρεξίματος: Philotimo Running Coach.

Η διαδρομή μου στους αγώνες υπεραπόστασης ξεκίνησε με μια μικρή ώθηση – μάλλον περισσότερο σαν φιλικό σπρώξιμο – από την καλύτερή μου φίλη, την Εμανουέλα. Με "ανάγκασε" να περπατήσω το λόγο και να εγγραφώ σε έναν αγώνα trail 50K στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, μόλις δύο εβδομάδες μετά από έναν μαραθώνιο. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε, αλλά ήταν αγάπη με την πρώτη διαδρομή. Από αυτό το πρώτο 50K, σταδιακά έσπρωξα τα όριά μου ακόμα πιο μακριά, τρέχοντας πλέον αποστάσεις πάνω από τα 200K, συχνά σε αγώνες που διαρκούν 24 ώρες.

Οι υπεραποστάσεις δεν είναι απλώς ένα σπορ για μένα – είναι μια αντανάκλαση της ζωής. Μας διδάσκει να αγκαλιάσουμε τον πόνο, να ξεπεράσουμε τα όρια και να βρούμε δύναμη στις στιγμές της πάλης. Όπως και στη ζωή, υπάρχουν ανοδικές και καθοδικές φάσεις, νίκες και αποτυχίες – αλλά δεν πιστεύω στην αποτυχία. Για μένα, η αποτυχία συμβαίνει μόνο όταν σταματάς να προσπαθείς. Όσο συνεχίζεις να προχωράς, πάντα εξελίσσεσαι.

Η κοινότητα των υπερδρομέων είναι ένας ακόμα λόγος που παραμένω αφοσιωμένος σε αυτό το σπορ. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο μικρή και σφιχτή γίνεται η κοινότητα. Δεν τρέχουμε για να νικήσουμε ο ένας τον άλλον, τρέχουμε για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Και κατά μήκος της διαδρομής, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον – είτε σε αγώνες, σε μακρινές προπονήσεις, είτε απλά στη ζωή. Υπάρχει ένας δεσμός που μας συνδέει, παρόμοιος με αυτόν σε άλλες σφιχτές ομάδες όπως οι μοτοσικλετιστές ή οι κάουμποϊ του ροντέο. Μοιραζόμαστε μια βαθιά κατανόηση της αφοσίωσης, της επιμονής και της ικανότητας να αντέχουμε τον πόνο για να επιτύχουμε κάτι μεγαλύτερο.

Σε προσωπικό επίπεδο, το τρέξιμο έχει υπάρξει το στήριγμά μου. Πριν από μερικούς μήνες, διαγνώστηκα με άγχος και κατάθλιψη, και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ αυτό το σπορ – αυτό το πάθος – μου έχει δώσει σταθερότητα. Τα βουνά, η κοινότητα και η απλή πράξη να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στην ψυχική μου υγεία. Και γι' αυτό είμαι απίστευτα ευγνώμων.

2. Στον 24ωρο αγώνα στον Καναδά, κατάφερες την απίστευτη απόσταση των 213 χιλιομέτρων. Ποια ήταν η προετοιμασία που απαιτήθηκε για έναν τέτοιο αγώνα και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισες τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης;

Ο αγώνας των 24 ωρών στον Survivorfest το 2024 ήταν μια εμπειρία που με οδήγησε πέρα από οτιδήποτε είχα φανταστεί. Δεν ήταν μόνο για να καλύψω τα 213 χιλιόμετρα – ήταν για να ανακαλύψω πόσο βαθιά μπορούσα να πάω, σωματικά και ψυχικά.

Η προετοιμασία για έναν αγώνα σαν αυτόν δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζονται μήνες, ακόμα και χρόνια, για να χτίσεις την αντοχή και την ανθεκτικότητα που απαιτείται για να τρέξεις μια ολόκληρη μέρα. Η αποφυγή τραυματισμών είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να δομήσεις την προπόνηση με σύνεση – ισορροπώντας μεγάλες αποστάσεις με δουλειά ενδυνάμωσης, αποκατάσταση και βεβαιώνοντας ότι το σώμα μπορεί να αντέξει το στρες. Το πρόγραμμά μου ήταν γεμάτο: έξι μέρες τρέξιμο, τρεις μέρες στο γυμναστήριο, καθημερινό stretching και τακτικές επισκέψεις στον φυσιοθεραπευτή και τον μασέρ για να τα διατηρήσω όλα σε τάξη. Δεν είναι μόνο για τις αποστάσεις, είναι για να βεβαιωθείς ότι το σώμα θα αντέξει όταν αρχίσει να καταρρέει.

Αλλά το να τρέχεις 24 ώρες είναι εξίσου μεγάλη ψυχολογική μάχη όσο και σωματική. Υπάρχει ένα σημείο – πολλά σημεία, στην πραγματικότητα – όταν το σώμα σου, σου φωνάζει να σταματήσεις. Κάθε βήμα μοιάζει με πόλεμο ενάντια στην εξάντληση, τον πόνο και την αμφιβολία για τον εαυτό σου. Αυτό είναι όπου η ανθεκτικότητα έρχεται στο προσκήνιο. Για μένα, ήταν όλα για να θυμάμαι γιατί ήμουν εκεί. Το να ξέρω το "ΓΙΑΤΙ" μου με κρατούσε προσγειωμένο μέσα από τις ανοδικές και τις αναπόφευκτες καθοδικές φάσεις. Μιλάω για αυτό συνεχώς με τους αθλητές μου – η ανθεκτικότητα δεν είναι μόνο να περνάς μέσα από το βάσανο, είναι να το δέχεσαι, να συνεργάζεσαι μαζί του και να βρίσκεις δύναμη μέσα σε αυτό.

Και μετά, υπάρχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που πιστεύουν σε σένα, σε προκαλούν και σε σπρώχνουν πέρα από αυτά που πίστευες ότι ήταν δυνατά. Η σωστή ομάδα είναι τα πάντα σε έναν τέτοιο αγώνα. Είναι αυτοί που σου δίνουν φαγητό όταν δεν θέλεις να φας, σε αναγκάζουν να επιστρέψεις στην πίστα όταν το μυαλό σου αρχίζει να βρίσκει δικαιολογίες και σου θυμίζουν τι είσαι ικανός να κάνεις όταν το ξεχνάς. Αλλά πέρα από την ημέρα του αγώνα, είναι η κοινότητα – τρέχοντες, φίλοι, σύντροφοι προπόνησης – που σε κρατάει σε κίνηση. Η υπεραπόσταση μπορεί να φαίνεται σαν ατομικό άθλημα, αλλά ποτέ δεν είναι. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο μικρή και σφιχτή γίνεται η κοινότητα.

Φυσικά, κανένας αγώνας δεν πηγαίνει ποτέ σύμφωνα με το σχέδιο. Η προπόνηση δεν ήταν τέλεια. Είχα κάποιους τραυματισμούς στην πορεία. Η στρατηγική διατροφής μου δεν κράτησε. Και ο καιρός – που θα έπρεπε να είναι καυτός στους 30°C – κατέληξε να είναι 10°C και να βρέχει για τις πρώτες 14 ώρες. Αλλά αυτά δεν ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις. Η πραγματική πρόκληση, Ο χρόνος. Δεν είναι ποτέ αρκετός. Από τη στιγμή που εγγράφεσαι για έναν τέτοιο αγώνα, νιώθεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να προπονηθείς, περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστείς. Και μόλις ξεκινήσει ο αγώνας, το μόνο που θέλεις είναι περισσότερος χρόνος για να τρέξεις πιο μακριά.

Αυτό είναι το θέμα της υπεραπόστασης – δεν είναι ποτέ τέλειο. Αλλά αυτό είναι που την κάνει όμορφη. Είναι για την προσαρμοστικότητα. Είναι για να παίρνεις ό,τι σου δίνει ο αγώνας, να προσαρμόζεσαι όπου μπορείς και να κάνεις το καλύτερο από τις στιγμές που όλα φαίνονται καλά. Κάποιες μέρες, το μυαλό κρατάει δυνατό ενώ το σώμα καταρρέει. Άλλες μέρες, νιώθεις εντελώς μόνος στον αγώνα αλλά συνεχίζεις ούτως ή άλλως. Και κάποιες φορές, όταν όλα σου λένε να σταματήσεις, συνεχίζεις – όχι επειδή είναι εύκολο, αλλά επειδή γι' αυτό έχεις προπονηθεί. Αυτό κάνεις.

Το Survivorfest ήταν πολύ περισσότερο από έναν αγώνα. Ήταν μια υπενθύμιση γιατί το κάνω αυτό, γιατί συνεχίζω να κυνηγώ μεγαλύτερες αποστάσεις και γιατί αυτό το άθλημα σημαίνει τόσο πολλά για μένα. Δεν είναι μόνο πόσο μακριά μπορείς να τρέξεις – είναι πόσο μακριά είσαι διατεθειμένος να σπρώξεις τον εαυτό σου, πόσο βαθιά είσαι διατεθειμένος να πας και τι μαθαίνεις για τον εαυτό σου στη διαδρομή.

3. Μετά την επίδοση αυτή, επιλέχθηκες για την Εθνική Ομάδα του Καναδά. Μπορείς να εξηγήσεις τη διαδικασία επιλογής των αθλητών για να εκπροσωπήσουν την εθνική ομάδα στον Καναδά; Υπάρχουν συγκεκριμένοι αγώνες για τις επίσημες αποστάσεις των 50 km, 100 km και 24 ωρών; Ποια είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληρεί ένας αθλητής;

Παρόλο που δεν έχω επιλεγεί επίσημα ακόμα για την ομάδα των 24 ωρών του Καναδά, ετοιμάζομαι να υποβάλω αίτηση μέσω της Ένωσης Υπεραθλητών του Καναδά (ACU) τον Ιούνιο. Βάσει της πρόσφατης επίδοσής μου, πληρώ τα κριτήρια για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2025 στο Αλμπί, Γαλλία.

Στον Καναδά, η διαδικασία επιλογής για την εθνική ομάδα υπεραθλητών επιβλέπεται από την ACU. Για να εξεταστεί κάποιος, πρέπει να είναι Καναδός πολίτης με έγκυρο διαβατήριο και να έχει ολοκληρώσει το μάθημα "True Sport Clean" κατά του ντόπινγκ που προσφέρεται από το Καναδικό Κέντρο για την Ηθική στον Αθλητισμό. Οι αιτήσεις υποβάλλονται συνήθως online, με καταληκτικές ημερομηνίες που ανακοινώνονται από την ACU.

Οι επιλογές βασίζονται σε επιδόσεις των 24 τελευταίων μηνών πριν από τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Ενώ δεν υπάρχει συγκεκριμένος αγώνας ή απόσταση για αυτόματη πρόκριση, από τους αθλητές αναμένεται να αποδείξουν τα τρέχοντα επίπεδα φυσικής κατάστασης. Για παράδειγμα, αν κάποιος πέτυχε μια σημαντική απόσταση σε 24 ώρες πριν από ένα χρόνο, θα πρέπει να παράσχει αποδείξεις για την συνεχόμενη ικανότητα αντοχής. Ακόμα και χωρίς έναν προκριματικό αγώνα των 24 ωρών, εξαιρετικές επιδόσεις σε άλλους αγώνες υπεραπόστασης μπορεί να ληφθούν υπόψη.

Η ACU στοχεύει να επιλέξει έως και έξι άνδρες και έξι γυναίκες για την ομάδα, αν και ο τελικός αριθμός είναι στη διακριτική ευχέρεια της. Είναι ουσιαστικό για τους αθλητές να βεβαιωθούν ότι οι επιδόσεις τους καταγράφονται στον κατάλογο κατάταξης DUV και να διατηρήσουν καλή σχέση με την ACU καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας επιλογής.

Παρόλο που η ACU είναι αυτοχρηματοδοτούμενη, πράγμα που σημαίνει ότι οι αθλητές συχνά καλύπτουν τις περισσότερες δαπάνες ταξιδιού, όποια χρηματοδότηση ή επιδοτήσεις ταξιδιού είναι διαθέσιμες, κατανέμονται βάσει προτύπων απόδοσης και αποστάσεων ταξιδιού, όπως καθορίζονται από την Διεθνή Ένωση Υπερμαραθωνοδρόμων (IAU).

Η Καναδική ένωση έχει επίσης προκαθορισμένες διαδικασίες για τις ομάδες επιλογής των 50 χιλιομέτρων και 100 χιλιομέτρων. Εν ολίγοις, η εκπροσώπηση του Καναδά σε αγώνες υπεραπόστασης απαιτεί όχι μόνο εξαιρετική απόδοση αλλά και την τήρηση συγκεκριμένων διαδικασιών αίτησης και κριτηρίων που έχει θέσει η ACU.

Πηγές: https://www.acu100k.com/en/national-teams/world-championships/selection-24hrs

4. Έχεις συμμετάσχει δύο φορές στον Σπάρταθλον, έναν από τους πιο ιστορικούς και δύσκολους αγώνες υπεραπόστασης στον κόσμο. Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο σε αυτό τον αγώνα και πώς ήταν η εμπειρία σου τρέχοντας από την Αθήνα στη Σπάρτη; Τι σε έκανε να επιστρέψεις για δεύτερη φορά;

Το Σπάρταθλον είναι κάτι περισσότερο από έναν αγώνα - είναι μια εμπειρία που μένει μαζί σου πολύ μετά την διάβαση της γραμμής τερματισμού στη Σπάρτη. Το να τρέχεις τα 246 χιλιόμετρα από την Αθήνα στη Σπάρτη, ακολουθώντας τα θρυλικά βήματα του Φειδιππίδη, είναι προνόμιο και δοκιμασία όλων όσων έχεις, σωματικά και ψυχικά.

Την πρώτη φορά που έτρεξα τον Σπάρταθλον το 2022, με εντυπωσίασε η ιστορία που τον περιβάλλει. Δεν τρέχεις απλώς σε δρόμους, τρέχεις μέσα από αρχαία εδάφη, δίπλα από ερείπια, χωριά και βουνά που έχουν δει χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Το βάρος της ιστορίας το νιώθεις με κάθε βήμα. Αλλά πέρα από την διαδρομή, είναι οι άνθρωποι - οι εθελοντές, οι ντόπιοι, οι άλλοι δρομείς - που κάνουν τον Σπάρταθλον πραγματικά ξεχωριστό. Κάθε χωριό που περνάς, υπάρχουν άνθρωποι που φωνάζουν, προσφέρουν νερό, φαγητό και ενθάρρυνση, ακόμα και στα μέσα της νύχτας. Αισθάνεσαι ότι είσαι μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου από έναν απλό αγώνα. Αυτός ο αγώνας με έκανε να ερωτευτώ την Ελλάδα, την ιστορία της, τον λαό της και τον πολιτισμό της. Για μένα, το Σπάρταθλον δεν είναι μόνο για το τρέξιμο, είναι για να ζήσεις την Ελλάδα από το 490 π.Χ. μέχρι σήμερα, όλα αυτά σε λιγότερο από 36 ώρες!

Αλλά το Σπάρταθλον είναι και απίστευτα σκληρό. Η αδυσώπητη ζέστη της ημέρας σε εξαντλεί, οι ανηφόρες - ειδικά στο όρος Παρθένιο στα μέσα της νύχτας - σε καταρρακώνουν, και οι αυστηροί χρονικοί περιορισμοί σε αναγκάζουν να συνεχίζεις να προχωράς, όσο κουρασμένος και αν είσαι. Δεν είναι μόνο θέμα αντοχής, είναι θέμα στρατηγικής, ψυχικής αντοχής (ανθεκτικότητας) και συνεχούς προσαρμογής σε ό,τι σου πετάει ο αγώνας. Θυμάμαι στιγμές που το σώμα μου φώναζε να σταματήσω, αλλά κάπως βρίσκεις τον τρόπο να συνεχίσεις. Το να φτάσεις στο άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα στην γραμμή τερματισμού, να αγγίξεις το πόδι του όπως απαιτεί η παράδοση, είναι μια αίσθηση που δεν μπορείς να περιγράψεις πλήρως με λέξεις. Είναι αγνή συγκίνηση, εξάντληση, ανακούφιση και περηφάνια όλα μαζί.

Γιατί λοιπόν να γυρίσεις για δεύτερη φορά; Γιατί το Σπάρταθλον σου μπαίνει στο αίμα. Την πρώτη φορά, ήταν για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω. Τη δεύτερη φορά, ήταν για να το κάνω καλύτερα, γνωρίζοντας την διαδρομή, μαθαίνοντας από τα λάθη μου και βιώνοντας αυτή τη μαγεία ξανά. Δυστυχώς, στην προσπάθειά μου του 2023, σταμάτησα στο χιλιόμετρο 79 λίγο πριν την Κόρινθο, λόγω ιατρικού προβλήματος. Έτσι, το βίωσα από έξω από τον αγώνα. Έμεινα γύρω από τον αγώνα όλη τη νύχτα και την επόμενη μέρα. Είδα τον Φώτη να κάνει νέο ρεκόρ διαδρομής και αυτό με ώθησε να ξαναγυρίσω. Το 2024, γύρισα με μόνο έναν στόχο, να φτάσω στην Κόρινθο εγκαίρως και με καλή διάθεση. Μόλις έφτασα στην Κόρινθο, ήξερα ότι μπορούσα να ολοκληρώσω τον υπόλοιπο Σπάρταθλον και ήξερα ότι ο φίλος μου περίμενε στη Σπάρτη για να γιορτάσουμε μαζί. Είχα όλο το κίνητρο του κόσμου για να φτάσω για δεύτερη φορά στον βασιλιά Λεωνίδα. Κάποιοι αγώνες είναι μοναδική εμπειρία, αλλά το Σπάρταθλον είναι διαφορετικό - σε καλεί να ξαναγυρίσεις. Και αν έχεις τρέξει μία φορά, καταλαβαίνεις γιατί.

5. Σκοπεύεις να ξαναγυρίσεις στην Ελλάδα για να συμμετάσχεις σε άλλους αγώνες υπεραπόστασης; Τι απολαμβάνεις στους αγώνες στην Ελλάδα και πώς συγκρίνονται με εκδηλώσεις σε άλλες χώρες;

Απολύτως! Η επιστροφή στην Ελλάδα για περισσότερους αγώνες υπεραπόστασης είναι σίγουρα στα σχέδιά μου. Δεν είναι μόνο για τους αγώνες καθαυτούς - έχω ερωτευτεί πραγματικά τη χώρα, τον πολιτισμό της και τον λαό της. Τα τελευταία τρία χρόνια, η Ελλάδα έχει γίνει κάτι περισσότερο από προορισμός αγώνα για μένα, είναι ένα μέρος όπου έχω χτίσει στενές φιλίες, τόσο με δρομείς όσο και με μη δρομείς. Κάθε φορά που επιστρέφω, νιώθω σαν να ξανασυναντώ την οικογένειά μου.

Η Ελλάδα έχει μια εκπληκτική σκηνή υπεραθλητισμού, με αγώνες που συνδυάζουν την ιστορία, τη μυθολογία και μερικά από τα πιο δύσκολα εδάφη που μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν τόσα πολλά γεγονότα που θα ήθελα να αντιμετωπίσω - Dolicho 255km, Μαραθώνιος Ολύμπου, Tihio Ultra, ο αγώνας Immortal, για να αναφέρω μερικά. Κάθε ένας προσφέρει κάτι μοναδικό, είτε τρέχεις μέσα από αρχαία μονοπάτια, ανεβαίνεις θρυλικά βουνά, είτε αντέχεις σε εξαιρετικά μεγάλες αποστάσεις που δοκιμάζουν κάθε κομμάτι σου. Με ενδιαφέρει επίσης πολύ να κάνω ένα 24ωρο γεγονός στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να βιώσω πώς είναι ένας τέτοιος αγώνας σε διαφορετικό περιβάλλον. Τι κάνει την κούρσα στην Ελλάδα ξεχωριστή σε σχέση με άλλες χώρες, Είναι η ενέργεια. Το πάθος των ανθρώπων, η σύνδεση με την ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο όλη η κοινότητα αγκαλιάζει τους δρομείς. Είτε βρίσκεσαι σε μικρό χωριό είτε σε μεγάλη πόλη, νιώθεις την υποστήριξη. Δεν είναι μόνο για να τερματίσεις έναν αγώνα, είναι για να είσαι μέρος κάτι μεγαλύτερου. Και γι' αυτό θα συνεχίσω να επιστρέφω.

6. Στην Ελλάδα, υπάρχει συζήτηση για την οργάνωση αγώνα 12 ωρών ως κριτήριο επιλογής για την εθνική ομάδα. Τι πιστεύεις για αυτή την προσέγγιση; Πιστεύεις ότι είναι δίκαιο ή αποτελεσματικό τα κριτήρια επιλογής να διαφέρουν από τα διεθνή πρότυπα, που εστιάζουν στους αγώνες των 50 χιλιομέτρων, 100 χιλιομέτρων και 24 ωρών;

Δεν μπορώ να μιλήσω για την Ελληνική κοινότητα του τρεξίματος ή τα μακροπρόθεσμα σχέδιά της, αλλά εμπιστεύομαι ότι η Εθνική Ομοσπονδία παίρνει αποφάσεις που ταιριάζουν με τους στόχους και τη στρατηγική ανάπτυξης για τον υπεραθλητισμό στην Ελλάδα. Κάθε χώρα έχει τη δική της προσέγγιση στην επιλογή αθλητών, και ενώ το διεθνές πρότυπο εστιάζει στις αποστάσεις των 50 χιλιομέτρων, 100 χιλιομέτρων και 24 ωρών, είμαι σίγουρος ότι οποιαδήποτε νέα διαδικασία επιλογής θα σχεδιαστεί με δικαιοσύνη και απόδοση στο νου. Η IAU (Διεθνής Ένωση Υπερμαραθωνοδρόμων) έχει σαφείς κανονισμούς και πρότυπα προσόντων για τα παγκόσμια πρωταθλήματα, και θα περίμενα η διαδικασία επιλογής της Ελλάδας να τα λάβει υπόψη. Αν ένας αγώνας 12 ωρών εξετάζεται ως επιλεγμένο γεγονός, θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για την ομοσπονδία να αξιολογήσει την αντοχή, τον ρυθμό και τη συνέπεια σε σημαντική απόσταση υπεραθλητισμού. Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι να δίνεται στους αθλητές μια δίκαιη και διαφανής ευκαιρία να προκριθούν για διεθνή ανταγωνισμό, και δεν έχω αμφιβολία ότι η Ελληνική ομοσπονδία θα εξασφαλίσει ότι η προσέγγισή τους θα συμβαδίζει τόσο με τους εθνικούς στόχους όσο και με τα διεθνή πρότυπα.

7. Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια για τους Υπερμαραθώνιους; Σκοπεύεις να αγωνιστείς ξανά σε παγκόσμιο επίπεδο, ή υπάρχουν συγκεκριμένοι αγώνες που έχεις στο μυαλό σου για το μέλλον;

Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένος για όσα έρχονται στην πορεία μου στις Υπεραποστάσεις! Η κύρια μου εστίαση είναι 100% στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των 24 ωρών - αυτός είναι ο βασικός μου αγώνας, γύρω από τον οποίο χτίζω τα πάντα. Η ευκαιρία να αγωνιστώ σε αυτό το επίπεδο, να ωθήσω τα όριά μου στην παγκόσμια σκηνή και να ξανασυναντήσω τόσους πολλούς φίλους από τον Σπάρταθλον και όχι μόνο, είναι κάτι για το οποίο πραγματικά ανυπομονώ.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν τόσοι πολλοί άλλοι αγώνες που θα ήθελα να κάνω αν όλα πάνε καλά. Μπορεί να βρεθώ ξανά στην Ελλάδα τον Απρίλιο για τον Dolicho 255 km, έναν αγώνα που έχω καιρό στο μυαλό μου. Ή μπορεί τον Μάιο για το No Finish Line Athens, που θα ήταν μία εντελώς διαφορετική πρόκληση. Αν δεν γίνει στην Ελλάδα, τότε ένας αγώνας των 24 ωρών τον Ιούνιο, συγκεκριμένα το Survivorfest, θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να βελτιώσω την φυσική μου κατάσταση και να δοκιμάσω στρατηγικές πριν από τα Παγκόσμια. Και μετά, τον Σεπτέμβριο, υπάρχει το Lost Soul 100 miles στο Λεθμπριτζ, Καναδάς - ένας ακόμα αγώνας που με καλεί. Αλλά στο τέλος της ημέρας, η καρδιά μου είναι στραμμένη στο να φτάσω στην γραμμή εκκίνησης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος των 24 ωρών, πλήρως προετοιμασμένος και έτοιμος να δώσω τα πάντα. Δεν είναι μόνο για τον αγώνα αυτό καθαυτό - είναι για την ολόκληρη εμπειρία, την πορεία και την ευκαιρία να σταθώ ανάμεσα σε μερικούς από τους καλύτερους υπεραθλητές στον κόσμο. Ανυπομονώ!

8. Τέλος, ποιό μήνυμα θα ήθελες να δώσεις στους Έλληνες αθλητές που ονειρεύονται να συμμετάσχουν στις υπεραπόστασεις, καθώς και σε αυτούς που ήδη αγωνίζονται σε μεγάλα γεγονότα όπως το Σπάρταθλον, Τι πιστεύεις ότι απαιτείται για να επιτύχει κάποιος σε αυτό το άθλημα;

Το μήνυμά μου στους Έλληνες αθλητές, είτε ονειρεύονται την πρώτη τους υπεραπόσταση είτε αγωνίζονται ήδη σε θρυλικούς αγώνες όπως το Σπάρταθλον, είναι απλό: ακολουθήστε το πάθος σας και βάλτε όλη σας την καρδιά σε αυτό. Πιστέψτε ότι μπορείτε να το κάνετε, αγκαλιάστε κάθε βήμα της πορείας σας και γιορτάστε κάθε επιτυχία - μεγάλη ή μικρή.

Οι υπεραπόστασεις δεν είναι μόνο για να διασχίζεις γραμμές τερματισμού, είναι για να ανακαλύπτεις τι είσαι πραγματικά ικανός να κάνεις, να ξεπερνάς όρια και να βρίσκεις χαρά στη διαδικασία. Θα υπάρξουν προκλήσεις, στιγμές αμφιβολίας και στιγμές που ο δρόμος θα φαίνεται ατέλειωτος, αλλά εκεί συμβαίνει η μαγεία. Το κλειδί για την επιτυχία σε αυτό το άθλημα δεν είναι μόνο η σωματική αντοχή - είναι η ανθεκτικότητα, η υπομονή και η ακλόνητη πίστη στον εαυτό σου.

Δημιούργησα το Philotimo Running Coach (philotimorunningcoach.ca) μετά από τρεις μήνες στην Ελλάδα, εμπνευσμένη από το βαθύ νόημα της λέξης Φιλότιμο - μια έννοια τιμής, ανιδιοτέλειας και προσπάθειας πέρα από αυτό που αναμένεται. Η ίδια νοοτροπία είναι αυτή που κάνει τους υπεραθλητές ξεχωριστούς, και εύχομαι κάθε Έλληνας δρομέας να κουβαλά αυτό το πνεύμα μπροστά στη διαδρομή του. Ανυπομονώ να γνωρίσω περισσότερους Έλληνες δρομείς, να ακούσω για το πάθος τους και να δω πού θα τους οδηγήσει η αγάπη τους για το τρέξιμο. Όπα, και ευτυχισμένο τρέξιμο!

Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε την πορεία και τις εμπειρίες σας μαζί μας. Το πάθος σας για τις υπεραπόστασεις και η αφοσίωσή σας σε αυτό το απαιτητικό άθλημα είναι πραγματικά εμπνευστικά. Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στους μελλοντικούς αγώνες σας, είτε στην παγκόσμια σκηνή είτε εδώ στην Ελλάδα. Ελπίζουμε να σας δούμε ξανά σε γεγονότα όπως το Σπάρταθλον ή άλλους Ελληνικους αγώνες υπεραποστάσεων. Συνεχίστε να ωθείτε τα όριά σας και να εμπνέετε τους άλλους με τις επιτυχίες σας!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Σημαίνει πολλά για μένα να μοιραστώ το ταξίδι μου και να συνδεθώ με μια τόσο παθιασμένη κοινότητα δρομέων. Οι υπεραπόστασεις είναι κάτι περισσότερο από ένα άθλημα - είναι τρόπος ζωής, και το να μπορώ να εμπνέω και να εμπνέομαι από άλλους είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό.

Η Ελλάδα κατέχει μια τεράστια θέση στην καρδιά μου, και δεν έχω αμφιβολία ότι θα ξαναγυρίσω - είτε για το Σπάρταθλον, είτε για κάποιες άλλες απίστευτες υπεραπόστασεις ή απλώς για να ξανασυναντήσω τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα κατά μήκος της διαδρομής. Είναι τιμή μου να είμαι μέρος αυτού του κόσμου, και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο περιπετειώδες ταξίδι. Σας εύχομαι όλοι ισχυρά πόδια, ατελείωτο πάθος και αξέχαστα μίλια μπροστά.