Ηλίας Τσαπαρέλης: Ο Άνθρωπος Πίσω από το Πανελλήνιο Ρεκόρ στη Ροδόπη
6/2/2025
1) Η εμπειρία σου στο Rodopi Backyard Ultra
Ήταν η πρώτη χρονιά που έγινε ο συγκεκριμένος αγώνας. Πώς σου φάνηκε η διοργάνωση και τι σε εντυπωσίασε περισσότερο;
Η αλήθεια είναι πως έλειπε ένα Backyard Ultra από τη Βόρεια Ελλάδα και οι Rodopi Runners έκαναν εξαιρετική δουλειά στήνοντας αυτή την πρώτη διοργάνωση. Δεν είχα ξανατρέξει σε δικό τους αγώνα, αλλά νομίζω ξεπέρασαν κάθε προσδοκία — και δεν το λέω μόνο εγώ, το άκουσα από πολλούς συμμετέχοντες.
Πέρα από την άψογη οργάνωση, τα logistics και τις παροχές, για μένα το πιο σημαντικό είναι πάντα οι άνθρωποι. Η ομάδα έδωσε ψυχή, στήριξη, διάθεση και ένα απίστευτα θετικό vibe που έκανε την καλύτερη διαφήμιση όχι μόνο για τον αγώνα, αλλά και για το ultra running γενικότερα.
Πώς βίωσες το να συμμετέχεις σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα;
Δεν ήξερα καθόλου τι να περιμένω, γιατί κι εμένα ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό το είδος αγώνα. Όχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό, καμιά φορά η άγνοια βοηθάει! Έχω μεν κάποια εμπειρία στα ultra, αλλά το Backyard είναι κάτι αρκετά διαφορετικό, και όλη η διαδικασία ήταν για μένα μια νέα πρόκληση.
Ο αγώνας ξεκινάει χαλαρά και ευχάριστα, αλλά όσο περνάνε οι ώρες και οι γύροι, αυτό αλλάζει. Ο χρόνος που σου μένει ανάμεσα στους γύρους γίνεται όλο και πιο πολύτιμος. Εκεί χρειάζεται να έχεις καθαρό μυαλό για να καταλάβεις τι χρειάζεσαι και να το κάνεις γρήγορα, έτσι ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις. Επιπλέον, το γεγονός ότι δεν υπάρχει προκαθορισμένη απόσταση ή χρόνος αποτελεί από μόνο του μια τεράστια πρόκληση για το μυαλό, το οποιο θα πρέπει να πείθεις συνεχώς να συνεχίσει… Λίγο Ακόμα!
Κατά τα άλλα, θεωρώ πως το συγκεκριμένο format είναι μια εξαιρετική ευκαιρία, όχι μόνο για να δεις τα όριά σου, αλλά και για να τρέξεις με φίλους και γνωστούς, ανεξαρτήτως επιπέδου, σε έναν παρεΐστικο και χαλαρό ρυθμό. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ μαζί με τον καλό μου φίλο τον Γιώργο. Και γιατί όχι; Αν όλα πάνε καλά, μπορεί να έρθει κι ένα πανελλήνιο ρεκόρ! Πιστεύω ότι έχουμε ακόμα πολλά να δούμε από τους Έλληνες δρομείς σε αυτό το είδος.
2) Το ταξίδι σου στις υπεραποστάσεις
Ξεκίνησες να τρέχεις για να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα, και τώρα έχεις φτάσει να διανύεις τεράστιες αποστάσεις! Θυμάσαι πώς ένιωσες όταν έμαθες πρώτη φορά για τους αγώνες των 100χλμ και πώς άλλαξε η οπτική σου από τότε μέχρι σήμερα;
Ήταν σοκ, απλά! Θυμάμαι σαν τώρα να τρέχουμε με τον Άγη τον Εφραιμίδη στο βοηθητικό του Καυτανζογλείου — παντελώς άσχετοι τότε, όχι μόνο με τις υπεραποστάσεις αλλά και με το τρέξιμο γενικότερα — και να μου μιλάει για κάτι αγώνες σε βουνά, με αποστάσεις 120 και 160 χιλιομέτρων. Αδιανόητα πράγματα!
Τότε ήταν και η πρώτη μου επαφή με τον ROUT. Είχα διαβάσει ολόκληρο το site και θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το σημείο στις πληροφορίες του αγώνα που οι διοργανωτές πρότειναν στους δρομείς να έχουν μαζί τους… κουδουνάκι! Για να διώχνουν τυχόν άγρια ζώα στο δάσος. Δεύτερο σοκ.
Πέντε τερματισμοί στον ROUT αργότερα, αυτές οι αποστάσεις δεν μου φαίνονται πια τόσο εξωτικές ή εξωπραγματικές. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και τώρα, όταν ακούω τα νούμερα δεν παύω να εντυπωσιάζομαι. Και μπορώ πια να πω με σιγουριά ότι όσοι φτάνουν να συμμετέχουν σε τέτοιες διοργανώσεις είναι απλοί άνθρωποι. Κανονικοί τύποι και τύπισσες της διπλανής πόρτας, φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Ίσως λίγο πιο πεισματάρηδες, λίγο πιο υπομονετικοί, αλλά κατά τα άλλα, πολύ κανονικοί.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο;
Δεν έχω κάποια πολύ καλή απάντηση εδώ. Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά αυτά τα 13 χρόνια που ασχολούμαι με το τρέξιμο έχουν περάσει πολύ γρήγορα και, κατά έναν τρόπο, πολύ ομαλά. Δεν ένιωσα ποτέ ότι πέρασα κάποια τρομερή δυσκολία για να συνεχίσω. Ήμουν αρκετά τυχερός έτσι ώστε να “μπλέξω” απο νωρίς με ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμασταν όχι μόνο την ίδια περιέργεια για τις υπεραποστάσεις αλλά και πολλά περισσότερα που μας πήγαν πολύ πιο μακριά από το ίδιο το τρέξιμο.
Ανέφερα πριν τον Άγη τον Εφραιμίδη. Με τον Άγη τρέξαμε παρέα τον πρώτο μας μαραθώνιο, το πρώτο μας ultra, το πρώτο 100μιλο. Στην πορεία προστέθηκε ο Νίκος Καρβούνης και αρκετοί ακόμα φίλοι και το τρέξιμο έγινε το σημείο αναφοράς της εβδομάδας μας. Ήταν η ώρα που θα βρισκόμασταν, θα λέγαμε τα νέα μας, θα γελούσαμε, θα μοιραζόμασταν τα πάντα. Το τρέξιμο έγινε για εμάς κάτι πολύ παραπάνω από “τρέξιμο”.
Και φυσικά, τίποτα από αυτά δεν ήρθε εντελώς εύκολα ή χωρίς κόπο, Δεν θέλω να μειώσω ούτε τη δική μου προσπάθεια ούτε κανενός άλλου. Αλλά όταν το μοιράζεσαι με φίλους, όταν κάθε long run είναι και λίγο group therapy, όταν γελάς περισσότερο απ’ όσο πονάς (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον!), τότε η δυσκολία γίνεται πιο διαχειρίσιμη. Και στο τέλος, καταλαβαίνεις πως έχεις πάρει πίσω πολύ περισσότερα απ’ όσα έδωσες.
3) Το πανελλήνιο ρεκόρ και οι μεγάλες στιγμές
Έχεις κάνει πανελλήνιο ρεκόρ στη Ροδόπη με 40 γύρους, και έχεις κερδίσει τον 24ωρο αγώνα στις Σέρρες με 230 χλμ. Τι σημαίνουν για σένα αυτές οι επιτυχίες και τι θεωρείς εσύ «επιτυχία» σε έναν αγώνα;
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω πως γενικά δεν είμαι καλός σε τίποτα 😅 Οπότε καταλαβαίνεις πόσο απρόσμενες ήταν και οι δύο αυτές πρωτιές για μένα, πόσο μάλλον ένα πανελλήνιο ρεκόρ. Ακόμα προσπαθώ να τα επεξεργαστώ και να τα αφομοιώσω. Σίγουρα, είναι ό,τι καλύτερο έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, μαζί με τη συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα XTERRA πέρυσι.
Παρ' όλα αυτά, για μένα επιτυχία δεν είναι μόνο μια θέση στο βάθρο. Ίσως ακουστεί λίγο γραφικό, αλλά το πιστεύω: επιτυχία είναι η ίδια η συμμετοχή. Είναι να δώσεις ό,τι έχεις με βάση την προετοιμασία που είχες τη δυνατότητα να κάνεις. Είναι να περάσεις καλά, να γελάσεις, να ιδρώσεις, να συγκινηθείς. Κι αυτό, πολλές φορές, το ξεχνάμε κυνηγώντας χρόνους. Επιτυχία είναι να τρέχεις με φίλους, να είσαι στη φύση, να επιστρέφεις στο σπίτι πιο γεμάτος απ’ όταν ξεκίνησες. Κι αν έρθει και κάποιο μετάλλιο, ακόμα καλύτερα!
Όταν είδες τον Γιώργο Κουγιουμτζή στη Ροδόπη, πώς ένιωσες που βρέθηκες δίπλα σε έναν τόσο αναγνωρισμένο αθλητή του χώρου;
Τον Γιώργο Κουγιουμτζή είχα την τύχη να τον γνωρίσω το 2016, ξανά στη Ροδόπη, και συγκεκριμένα στον ROUT, όπου τότε συμμετείχαμε και οι δύο σαν εθελοντές. Ήμασταν στον σταθμό Τσατάκι μαζί με τη Ντορίνα, τη Δέσποινα και άλλους φίλους. Ο Γιώργος ήταν ήδη γνωστός για τις επιδόσεις του, αλλά αυτό που μου είχε μείνει πιο έντονα από εκείνη τη γνωριμία ήταν η ηρεμία που εξέπεμπε και το χιούμορ του.
Ήξερα πως θα είναι και στο Rodopi Backyard Ultra, γιατί τον είχα δει στη λίστα συμμετεχόντων και είχα χαρεί πολύ που θα ήταν εκεί. Δεν είχε έρθει για να αγωνιστεί βέβαια αλλά για τη συμμετοχή και για την παρέα. Εκεί λοιπόν, λίγο πριν την εκκίνηση, έζησα μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή, με τον Γιώργο να μου λέει πως είναι σιγουρος οτι θα κερδίσω, και μάλιστα ότι θα κάνω και πανελλήνιο ρεκόρ! Του απάντησα κάτι τύπου «άντε καλά…», το αφήσαμε εκεί και ξεκινήσαμε. Τελικά μάλλον ήξερε κάτι παραπάνω.
Γιώργο αν το διαβάσεις αυτό, στείλε μου όταν μπορείς 5+1 αριθμους, να δω κάτι 😄
4) Προπονητής και αυτονομία
Τα τελευταία χρόνια τρέχεις χωρίς προπονητή. Πιστεύεις ότι ένας προπονητής θα μπορούσε να σε βοηθήσει περαιτέρω; Και τι θα συμβούλευες κάποιον που αναρωτιέται αν χρειάζεται προπονητή ή όχι;
Για μένα, η αξία ενός προπονητή δεν αμφισβητείται. Είναι σίγουρο ότι θα ήμουν καλύτερος δρομέας αν είχα δουλέψει με κάποιον. Απλώς, κάπως έτσι βγήκε: πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως «χομπίστα», οι στόχοι μου έβγαιναν πάνω-κάτω, και το άφηνα εκεί. Ίσως έχει να κάνει και με το ότι βλέπω το τρέξιμο συνολικά, πιο ρομαντικά. Το να ακολουθώ ένα πολύ αυστηρό πλάνο ή να προσπαθώ να χωρέσω σε καλούπια, πιθανόν να με ενοχλούσε λίγο.
Σε όσους αναρωτιούνται αν χρειάζονται προπονητή ή όχι, θα έλεγα: εξαρτάται. Αν θέλεις να δεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις, ένας καλός προπονητής θα σε πάει πιο μακριά, και με ασφάλεια. Αν απλώς θες να απολαμβάνεις το τρέξιμο χωρίς πολλή πίεση, ίσως και να μην τον χρειάζεσαι, τουλάχιστον όχι ακόμα.
5) Ο ρόλος της οικογένειας και της κοινότητας
Έχεις δύο παιδιά, γνώρισες τη γυναίκα σου στην Κοζάνη, και προέρχεσαι από τη Λευκάδα. Τι ρόλο παίζει η οικογένειά σου στη διαδρομή σου ως αθλητής και πώς αντιδρούν οι γονείς σου σε όλα αυτά που έχεις καταφέρει;
Οι γονείς… θα είναι πάντα γονείς! Πάντα χαίρονται και πάντα ανησυχούν – ειδικά όταν μιλάμε για πολύ μεγάλες αποστάσεις. Το “να μην κουράζεσαι” το ακούω συχνά και πάντα γελάω. Όσο για τη σύζυγό μου, την Ελευθερία, και τα παιδιά, που το ζουν όλο αυτό από πιο κοντά… ίσως θα ήταν καλύτερα να ρωτήσεις τους ίδιους 😄
Πέρα από την πλάκα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη στήριξη της οικογένειας. Τα παιδιά χαίρονται με τα μετάλλια και τα κύπελλα – όταν βλέπουν αγώνες στην τηλεόραση, ψάχνουν να με βρουν. Η Ελευθερία έχει ζήσει όλη τη διαδρομή: την αρχή, τη μετάβαση στις υπεραποστάσεις, την κούραση, τις νίκες, τις πτώσεις. Και είναι πάντα εκεί, σταθερά, χωρίς φασαρία, με αγάπη και χιούμορ. Της το χρωστάω.
Αλλά δεν είναι μόνο η οικογένεια. Είναι και οι φίλοι – είτε τρέχουμε παρέα, είτε απλώς πίνουμε μπύρες συζητώντας για το τρέξιμο (ή για το πόσο κουραστικό θα ήταν να τρέξουμε). Είναι οι συνάδελφοι που με ρωτάνε “πάλι έτρεχες;” και περιμένουν να ακούσουν τα νέα μου. Είναι και οι γνωστοί που στέλνουν δυο λόγια στήριξης, ένα meme, μια χαζή ατάκα και τελικά χαίρονται μαζί μου λες και ήμασταν εκεί παρέα. Όλοι αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, βάζουν ένα λιθαράκι σε αυτή την πορεία.
Κάτι που ξεκίνησε ως άσκηση, έχει πια γίνει τρόπος ζωής. Είναι κάτι που μου δίνει τόσα πολλά, που θέλω – και προσπαθώ – να τα επιστρέψω σε όσους αγαπώ. Στο τέλος της μέρας, τα χιλιόμετρα και οι επιδόσεις έχουν σημασία μόνο για τους δρομείς. Για τους υπόλοιπους, αυτό που μετράει είναι η κοινή πορεία. Γιατί – και αυτό είναι αποδεδειγμένο – η ευτυχία εξαρτάται κυρίως από την ποιότητα των σχέσεών μας.
Πόσο σημαντική είναι για σένα η υποστήριξη από την κοινότητα των ultra αθλητών;
Αυτή η υποστήριξη είναι από τους βασικότερους λόγους που έχω φτάσει μέχρι εδώ – και αυτό δεν είναι υπερβολή. Αν δεν είχα ξεκινήσει τότε με τον Άγη, και αν δεν είχαμε συνεχίσει μαζί αυτό το ταξίδι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ασχολούμουν με το τρέξιμο.
Για μένα, οι άνθρωποι είναι το πιο ουσιαστικό κομμάτι των ultra. Ίσως ακούγεται περίεργο, μιας και οι υπεραποστάσεις φαίνονται μοναχικές, όταν π.χ. τρέχεις μόνος, μες στη νύχτα, σε απέραντες διαδρομές. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν ένιωσα μόνος. Ξέρω πως οι δικοί μου άνθρωποι ξενυχτούν πάνω από μια οθόνη, περιμένοντας να δουν το πέρασμά μου. Αυτό αρκεί για να νιώθω ότι τρέχω μαζί τους.
Η δρομική κοινότητα στην Ελλάδα ωριμάζει γρήγορα, και στα ultra ειδικά, οι συνθήκες σε φέρνουν αναγκαστικά πιο κοντά. Μιλάμε για μια κοινότητα ανθρώπων που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν και το στηρίζουν με κάθε τρόπο – όπως κάνεις κι εσύ με τη δουλειά σου. Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι: να μεγαλώσει ο χώρος, να έρθουν κι άλλοι, να το κάνουν δικό τους με τον δικό τους τρόπο.
Βλέπουμε πια, πέρα από τους παραδοσιακούς συλλόγους, και πολλά νέα running clubs να ξεφυτρώνουν – πιο παρεΐστικα, πιο ανοιχτά, με προσέγγιση που φέρνει τον κόσμο κοντά, όχι μόνο στο τρέξιμο αλλά και στην ένταξη, την κοινωνικοποίηση, τη δραστηριοποίηση γενικότερα. Κι αυτά είναι εξαιρετικά μηνύματα για μια κοινωνία που το έχει ανάγκη.
Ναι, η πειθαρχία και η αφοσίωση είναι απαραίτητα για να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Αλλά ακόμα κι εκεί, δεν φτάνεις μόνος – τουλάχιστον για μένα, δεν θα είχε κανένα νόημα κάτι τέτοιο. Όσο σημαντικό είναι το πρόγραμμα, άλλο τόσο σημαντική είναι η επαφή με τους ανθρώπους γύρω μας. Αυτούς που μας εμπνέουν, που μας κρατούν συντροφιά στα δύσκολα, που μας στηρίζουν χωρίς να κρίνουν. Αν χαθεί αυτή η ανθρώπινη πλευρά, τότε για μένα χάνεται και η χαρά του τρεξίματος. Κι αυτό είναι κάτι που – ευτυχώς – στα ultra κρατάμε ακόμα ζωντανό.
6) Μέλλον, συμβουλές και έμπνευση
Ποιος είναι ο επόμενος μεγάλος σου στόχος; Υπάρχει κάποιος αγώνας ή επίδοση που θες να πετύχεις;
Όπως έχεις καταλάβει, με τραβάει και με ενθουσιάζει γενικά η ταλαιπωρία 😆 Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι τριαθλητικός: αν όλα πάνε καλά, θα σταθώ στην εκκίνηση ενός full distance τριάθλου προς το τέλος του καλοκαιριού. Όσο για τα ultra, μου έχει λείψει το βουνό. Αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα ήθελα πολύ να επιστρέψω στον αγαπημένο μου ROUT το φθινόπωρο, μιας που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω τη νέα διαδρομή πέρυσι.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που σκέφτεται να ασχοληθεί με τις υπεραποστάσεις ή απλά να ξεκινήσει το τρέξιμο αλλά διστάζει;
Τα ultra έχουν γίνει για πολύ κόσμο η αφορμή να ξαναγαπήσει το τρέξιμο. Να βρει ξανά αυτή τη χαρά που έχουν τα παιδιά, όταν τρέχουν απλώς και μόνο επειδή μπορούν. Καλοί οι χρόνοι και τα sub3, αλλά τα ultra σε αλλάζουν με τρόπο που δεν περιμένεις. Η απλότητα και η ομορφιά του τρεξίματος μετατρέπεται σταδιακά από ένα χόμπι σε τρόπο ζωής.
Όλοι μας, ανεξάρτητα από το πού βρισκόμαστε τώρα, ξεκινήσαμε από το ίδιο σημείο: με ένα βήμα. Είτε θέλεις να τρέξεις 5 χιλιόμετρα είτε 200, η αρχή είναι πάντα ένα.
Θυμάμαι μια φίλη να μου λέει “ντρέπομαι να τρέξω στην παραλία”, και μου είχε φανεί τόσο ξένο, αλλά έτσι είναι, καμιά φορά χρειάζεται ένα μικρό σπρώξιμο για να βγεις έξω. Εκεί έρχονται οι δρομικοί σύλλογοι, τα running clubs, οι παρέες που μαζεύονται σε μια πλατεία και τρέχουν. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες κανονικοποιούν την άσκηση και δείχνουν ότι δεν είναι προνόμιο των “γυμνασμένων” ή των “γρήγορων”. Είναι για όλους. Και είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους να βγαίνουν έξω, να τρέχουν, να γνωρίζονται μεταξύ τους και να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους.
Οπότε αυτό θα έλεγα: βάλε τα αθλητικά σου και βγες έξω. Δεν έχει σημασία το πόσο ή το πως. Σημασία έχει να ξεκινήσεις. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται στην πορεία.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας και δεν σε ρωτήσαμε; Κάποιο μήνυμα, μια σκέψη ή κάτι που θεωρείς σημαντικό;
Για να εκμεταλλευτώ πλήρως αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου έδωσες, με αφορμή τη νίκη και το πανελλήνιο ρεκόρ στο Backyard Ultra, επιτρέψτε μου και μια μικρή κατάχρηση.
Ξέρω πως οι περισσότεροι δρομείς είναι ήδη αρκετά ευαισθητοποιημένοι με αυτά τα ζητήματα. Το να κινείσαι με τα πόδια σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τον χώρο γύρω σου.
Αυτές τις μέρες δέχτηκα πολλά όμορφα μηνύματα, συγχαρητήρια, κουβέντες που με συγκίνησαν πραγματικά. Και το χάρηκα, γιατί ξέρω πως πολλοί το χάρηκαν μαζί μου, όπως χαιρόμαστε όλοι όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να προσπαθεί και να πηγαίνει λίγο παρακάτω, όπου κι αν είναι αυτό. Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το "παρακάτω", για να μπορούμε να μιλάμε για υπερβάσεις, πρέπει πρώτα να έχουμε το βασικό: χώρο (κυριολεκτικά).
Οι πόλεις μας έχουν γίνει αφόρητες όχι μόνο για όσους θέλουν να αθληθούν, αλλά και για όσους απλώς θέλουν να πάνε από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να χρησιμοποιήσουν αυτοκίνητο.
Οι ποδηλάτες παλεύουν καθημερινά για την ασφάλειά τους. Όσοι τρέχουμε σε αστικό περιβάλλον συχνά νιώθουμε ανεπιθύμητοι. Και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες είναι αποκλεισμένοι από τον δημόσιο χώρο. Το χειρότερο; Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι αυτό είναι κανονικό. Ε, όχι — δεν είναι!
Πηγαίνουμε στο εξωτερικό και μας κάνει εντύπωση που βλέπουμε ανθρώπους κάθε ηλικίας και κινητικότητας να κυκλοφορούν ελεύθερα. Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να εντυπωσιαζομαστε και να αρχίσουμε να απαιτούμε αυτές τις υποδομές για τις δικές μας πόλεις.
Δεν χρειαζόμαστε άλλες λωρίδες για αυτοκίνητα ούτε άλλα parking. Χρειαζόμαστε πράσινο, ανοιχτούς χώρους και πόλεις φιλικές στους ανθρώπους.
Είναι τουλάχιστον τραγικό να συζητάμε ακόμα αυτά τα πράγματα το 2025. Όλοι βλέπουμε το πρόβλημα. Όλοι το αναγνωρίζουμε.
Ας μη βολευτούμε. Δεν μας αξίζει αυτό.
Ηλία, σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία, τις σκέψεις και τα όνειρά σου. Είσαι πραγματική έμπνευση και ευχόμαστε να συνεχίσεις να κυνηγάς τους στόχους σου με το ίδιο πάθος και δύναμη! Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις – είμαστε σίγουροι ότι το καλύτερο είναι μπροστά σου!
Γιώργο, εγώ σε ευχαριστώ, χάρηκα πολύ την κουβέντα μας! Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις, και μακάρι να συνεχίσεις να δίνεις χώρο και φωνή στο ελληνικό ultra running. Ελπίζω να τα ξαναπούμε και – γιατί όχι – να μοιραστούμε και μερικά χιλιόμετρα!
Ηλίας Τσαπαρέλης: Ο Άνθρωπος Πίσω από το Πανελλήνιο Ρεκόρ στη Ροδόπη
Ακολουθήστε μας στα social media