Κώστας Παπαδόπουλος: 12 ώρες αγώνας για την Άννα και όλους τους ανθρώπους με αναπηρία

1. Κώστα, αρχικά συγχαρητήρια για την προσπάθειά σου! Πόσα χιλιόμετρα κατάφερες να διανύσεις στον 12ωρο αγώνα και πώς βίωσες αυτήν την εμπειρία;

Στον 12ωρο αγώνα υπεραποστάσεων που διοργάνωσε ο Απόλλων Δυτικής Αττικής στο στάδιο Μεγάρων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα, έτρεξα περίπου 66,5 χλμ, ενώ με το δικό μου ρολόι 69,28 χλμ.

Η εμπειρία ήταν φοβερή, όπως και όλα τα υπόλοιπα—κούραση, κρύο.

Ήταν μια καλή διοργάνωση σε προστατευόμενο χώρο, με υποστήριξη και καλή τροφοδοσία. Αυτό που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε ήταν η χαμηλή θερμοκρασία και η υψηλή υγρασία, που μας κατέβαλαν.

2. Έχεις ξαναδοκιμάσει αγώνα υπεραπόστασης στο παρελθόν ή ήταν η πρώτη σου φορά σε μια τόσο απαιτητική διαδρομή; Έχεις αθλητικό υπόβαθρο που σε βοήθησε σε αυτή την προσπάθεια;

Έχω τρέξει άλλες δύο φορές τον Βυζαντινό αγώνα 50 χιλιομέτρων στα Μέγαρα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που επιχείρησα να τρέξω με χρονικό όριο για περισσότερα χιλιόμετρα.

Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από αγώνες τρεξίματος. Σε μικρή ηλικία, στην εφηβεία μου, ασχολήθηκα με το μπάσκετ και για λίγο καιρό με την ποδηλασία. Οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου άφηναν χρόνο να ασχοληθώ με κάτι παραπάνω.

Με το τρέξιμο ασχολούμαι πιο εντατικά από τα 61 μου χρόνια· τώρα είμαι 66. Ξεκίνησα ερασιτεχνικά, για να δυναμώσω το σώμα μου μετά από ένα σοβαρό χειρουργείο στη σπονδυλική στήλη. Κάνω περίπου τέσσερις προπονήσεις τη βδομάδα και πλέον συμμετέχω σε αγώνες αποστάσεων από ημιμαραθώνιο και πάνω. Μου αρέσει ιδιαίτερα και το trail running.

3. Γνωρίζουμε πως η συμμετοχή σου ήταν αφιερωμένη στη Διεθνή Ημέρα κατά της Επιληψίας και κυρίως στην κόρη σου, την Άννα. Τι σε ώθησε να πάρεις μέρος σε αυτήν την πρόκληση και τι σημαίνει για εσένα;

Η σκέψη να αφιερώσω τον αγώνα αυτό στους ανθρώπους με επιληψία και ιδιαίτερα στην κόρη μου, την Άννα, γεννήθηκε τον Νοέμβριο, στον Μαραθώνιο της Αθήνας, βλέποντας τις ομάδες των δρομέων που συνόδευαν αμαξίδια και τη δύναμη που κατέβαλαν σε όλη τη διαδρομή—δύναμη ψυχής, θέλησης και σώματος.

Όταν, δε, ο φίλος και συναθλητής μου, Δημήτρης Κασκούτης, με τον οποίο τρέξαμε μαζί, μου είπε ότι θα τρέξει τον αγώνα για την Άννα, είπα: "Ναι, αυτή είναι η ευκαιρία να το κάνουμε."

Εμείς, οι γονείς που έχουμε παιδιά ή ενήλικες με αναπηρία, πρέπει με κάθε τρόπο να κάνουμε γνωστό στους υπόλοιπους τι σημαίνει να ζεις σε καθεστώς αναπηρίας. Πρέπει να μεταφέρουμε το μήνυμα, με κάθε τρόπο και κάθε διεκδίκηση, ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δικαιούνται ίσες ευκαιρίες και πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση, στην υγεία, στον επαγγελματικό τομέα, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό—δηλαδή στη ζωή.

Ιδιαίτερα για την επιληψία, που ακόμα και σήμερα παραμένει μια πάθηση με έντονο κοινωνικό στίγμα, το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί.

4. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, υπήρξε κάποια στιγμή που σε λύγισε η κούραση ή η συγκίνηση; Ήταν κάποιος μαζί σου εκείνες τις ώρες για υποστήριξη;

Στον αγώνα πήγα μαζί με τον φίλο και συναθλητή μου, Δημήτρη Κασκούτη, συνοδοιπόρο σε αυτή την προσπάθεια. Είχαμε συνεννοηθεί να τρέξουμε χαλαρά και να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε το 12ωρο. Για μένα, δηλαδή, γιατί ο Δημήτρης έχει μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα—είναι ultra-runner.

Η βοήθειά του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν πολύτιμη. Το πιο δύσκολο που αντιμετωπίσαμε ήταν οι χαμηλές θερμοκρασίες και η υγρασία, που έκαναν την προσπάθειά μας ακόμα πιο δύσκολη. Παρ' όλα αυτά, τα καταφέραμε!

5. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον κόσμο μέσα από αυτήν την πρωτοβουλία σου; Τι θα ήθελες να αλλάξει όσον αφορά την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα ή την επιληψία;

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και σκεφτόμαστε για την αναπηρία και τα ανάπηρα άτομα. Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο που μιλάμε για την αναπηρία και να σεβαστούμε την ορολογία που θέλουν τα ίδια τα ανάπηρα άτομα.

Η αποδοχή δεν θα συμβεί ποτέ χωρίς κατανόηση και σεβασμό!

Πρέπει να γίνει γνωστό ότι τα τελευταία 15 χρόνια, οι ανάπηροι βιώνουν πρώτοι στο πετσί τους την πολιτική των μνημονίων, με περικοπές σε παροχές, επιδόματα, φάρμακα, αλλά και στη δυνατότητα για μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση, σε όσους και όσες έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Για όλα αυτά, εμείς, οι γονείς που έχουμε ανάπηρα παιδιά, παιδιά με επιληψία, πρέπει να βγούμε μπροστά και να σταθούμε δίπλα τους με κάθε τρόπο.

Πρέπει να διεκδικήσουμε, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, μια ζωή χωρίς διακρίσεις, όρια, σύνορα και αποκλεισμούς.

Σε ευχαριστούμε πολύ, Κώστα, για τον χρόνο σου και – πάνω από όλα – για το παράδειγμα δύναμης και αγάπης που δίνεις μέσα από τον αθλητισμό. Ευχόμαστε το μήνυμά σου να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και να αποτελέσει έμπνευση για νέες δράσεις και αλλαγές προς το καλύτερο!

Κλείνοντας, θέλω να σε ευχαριστήσω, Γιώργο, για το βήμα που μου έδωσες, ώστε να μιλήσω για όλη αυτή την προσπάθεια, σε ένα site όπου έχουν δώσει συνεντεύξεις σπουδαίοι αθλητές.

Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου αθλητή που μπορεί να σταθεί δίπλα τους.

Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω όλους και όλες όσοι κοινοποίησαν την προσπάθειά μας και μου έστειλαν μηνύματα ενθάρρυνσης και συμπαράστασης.

Για περισσότερες πληροφορίες, εγγραφείτε στο newsletter μας ή ακολουθήστε μας στα social media X, facebook και instagram για να μη χάσετε καμία ανακοίνωση ή ενημέρωση για τους αγώνες υπεραποστάσεων στην Ελλάδα.

Ακολουθήστε τον Κώστα Παπαδόπολο στα social media και στο προσωπικό Blog

Facebook & instagram / Blog